സാഹിത്യ നിരൂപണം തുഷാര എം.
“എല്ലാ കഥകളും ഓര്‍ക്കേണ്ടതില്ല. പക്ഷേ, അവ അവസാനിക്കാതെ കിടക്കുന്നു. ഒരു ശൃംഖല പോലെ, വീട്ടിക്കിളച്ചുകളഞ്ഞാലും അടുത്ത മഴയ്ക്ക് കിളുര്‍ക്കുന്ന കാശിത്തെറ്റികള്‍ പോലെ, ഋതുക്കള്‍ പോലെ അത് ഭൂമിയിലും ആകാശത്തും നിറഞ്ഞുനില്‍ക്കുന്നു. അതിന്‍റെ ആഘാതത്തില്‍നിന്ന് നിനക്ക് മോചനമില്ല.”
– അലഞ്ഞവര്‍, അന്വേഷിച്ചവര്‍ ( നരേന്ദ്രപ്രസാദ് )
ജീവിതത്തില്‍ കറ പോലെ കിനിഞ്ഞിറങ്ങിയ അനിശ്ചിതാവസ്ഥകളില്‍ നിന്നും വൈകാരികവും സാമൂഹികവുമായ വ്യതിരിക്തതകളില്‍ നിന്നും ശൂന്യതകളില്‍ നിന്നും മോചനം നേടുന്നതിനായി മനുഷ്യര്‍ വളരെ മുതല്‍ക്കേ തന്നെ കഥകള്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടാകാം. ഒരതിജീവന മാര്‍ഗ്ഗമെന്നോണമുള്ള ഇത്തരം പറച്ചിലുകള്‍ കഥയിലെ ജീവിതം (?) ജീവിതത്തിലെ കഥ (?) എന്നിങ്ങനെയുള്ള എല്ലാത്തരം ചോദ്യങ്ങളെയും റദ്ദുചെയ്യുന്നതായി കാണാം. അതുകൊണ്ടാണ് ആത്മാംശം കലര്‍ന്ന സാഹിത്യാഖ്യാനങ്ങള്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍, അതില്‍ ഭാവുകത്വങ്ങള്‍ ഉണ്ടെങ്കില്‍ക്കൂടിയും, കഥ – ജീവിതം എന്ന വൈരുദ്ധ്യാത്മക ദ്വന്ദ്വത്തെ ( binary opposition ) വായനക്കാര്‍ നിഷ്പ്രയാസം തള്ളിക്കളയുന്നത്.
സാഹിത്യരൂപങ്ങളുടെ അതിരുകള്‍ ഇല്ലാതാക്കൊണ്ടിരിക്കുകയും ഫിക്‍ഷനേക്കാള്‍ അധികം ജീവിതം എഴുതപ്പെടുകയും വായിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഈ കാലഘട്ടത്തില്‍ ജയമോഹന്‍റെ ‘ഉറവിടങ്ങള്‍’ എന്ന പുസ്തകം എല്ലാ അര്‍ത്ഥത്തിലും വേറിട്ടുനില്‍ക്കുന്നു. ആഴമുള്ളവയില്‍ എല്ലാം ആപല്‍ക്കരമാംവിധം അഴക് സാക്ഷാത്ക്കരിക്കപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട് എന്ന ജയമോഹന്‍റെ വാക്ക് പോലെ സൂക്ഷ്മവും ഭ്രമാത്മകവുമായ ഇതിലെ (ജീവിത) ആഖ്യാനങ്ങളില്‍ വായനക്കാരനെ ചൂഴുന്ന അപകടകരമായ വിളികളുണ്ട്. യാചകനായും പ്രഭാഷകനായും കവിയായും കലാപകാരിയായും പല തട്ടകങ്ങളിലാടിയ ഈ തമിഴ്-മലയാള സാഹിത്യകാരന്‍റെ ജീവിതമെഴുത്ത് അമ്പരപ്പോടുകൂടിയല്ലാതെ വായിച്ചുതീര്‍ക്കാന്‍ കഴിയില്ല. അഞ്ചു തലക്കെട്ടുകളിലായി 26 -ഓളം ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പുകള്‍ അടങ്ങുന്ന ഈ പുസ്തകത്തെ ഒരു പ്രത്യേക സാഹിത്യവിഭാഗത്തില്‍ ( genre ) ഒതുക്കിനിര്‍ത്താന്‍ പ്രയാസമാണ്.
രണ്ടു മഴക്കാടുള്ള നാ‍ഞ്ചിനാടാണ് തെക്കേ ഇന്ത്യയിലെ ഏറ്റവും ജീവനുള്ള മണ്ണ്. തമിഴ് മണ്ണില്‍ പൊഴിഞ്ഞുവീണ കേരളത്തിന്‍റെ ഈ അടരാണ് ജയമോഹന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍റെയും എഴുത്തിന്‍റെയും തട്ടകം. തമിഴ് സംസ്കാരത്തിലും സാഹിത്യത്തിലും ഈ ചെറിയ പ്രദേശത്തിനുള്ള സ്ഥാനം വലുതാണ്. തെക്കന്‍ തിരുവിതാംകൂര്‍ ഭാഗത്തില്‍ നഷ്ടമായപ്പോള്‍ ഏറ്റവും വളക്കൂറുള്ള ഭൂമിയാണ് കേരളത്തിന് നഷ്ടമായതെന്ന് ‘ഉറവിടങ്ങള്‍’ അടാളപ്പെത്തുന്നുണ്ട്. അംഗീകൃത ചരിത്ര രചനകളുടെ ഏറ്റവും വലിയ പോരായ്മ അവ ഉപരിപ്ലവവും എല്ലാകാലത്തും വലിയൊരു വിഭാഗത്തെ ( ബോധപൂര്‍വ്വം ) തിരസ്കരിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു എന്നതാണ്. പ്രാദേശിക ചരിത്രം എന്നു വിശേഷിപ്പിക്കാമെങ്കിലും നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ ബദല്‍ ചരിത്രമോ സൂക്ഷ്മ ചരിത്രമോ ഒക്കെയാണ് ഈ കൃതി ആവിഷ്കരിക്കുന്നത്.
ഫലഭൂയിഷ്ഠമായ നെല്‍പ്പാടങ്ങള്‍ നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ സവിശേഷത
ഐതിഹ്യങ്ങള്‍, പുരാവൃത്തങ്ങള്‍, രാഷ്ട്രീയ സംഭവങ്ങള്‍, സമുദായ കഥകള്‍ തുടങ്ങി ഗ്രന്ഥകാരന്‍റെ ഓര്‍മ്മയിലും ബോധത്തിലും കത്തിനില്‍ക്കുന്ന തെക്കന്‍ തിരുവിതാംകൂറിന്‍റെ ഉര്‍വ്വരത നമുക്കിതില്‍ കാണാം. ‘രണ്ടു കാറ്റിന്‍റെ’ നടുക്കുള്ള നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ ആശ്ചര്യങ്ങള്‍ ഈ എഴുത്തിലുണ്ട്. ഇനിയും അച്ചടിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ലാത്ത നാഞ്ചിനാട് വില്ല് പാട്ടുകളിലെ കഥകളില്‍ ചിലത് ജയമോഹന്‍ പറഞ്ഞുവെക്കുന്നുണ്ട്. അതിലൊന്ന് എട്ടു വീട്ടുപിള്ളമാരെ നശിപ്പിച്ച് അവരുടെ സ്ത്രീകളെ പേശിവിറ്റ പെണ്‍പാപത്തിന്‍റേതാണ്. ചങ്ങലയുടെ ഭാരംമൂലവും മര്‍ദ്ദനംമൂലവും മരിച്ചുവീണ ആ സ്ത്രീകളുടെ ഉഗ്രചിത്രങ്ങള്‍, കാലങ്ങള്‍ക്കിപ്പുറത്ത് കന്യകമാരുടെ ശരീരങ്ങളിലേക്കുള്ള മടങ്ങിവരവുകള്‍ – ഇവയെല്ലാം ഒരു സര്‍റിയലിസ്റ്റ് ബിംബം പോലെ വായനക്കാരന്‍റെ ബോധത്തെ വേട്ടയാടും. ചരിത്രവും പുരാവൃത്തവും മെഴുകിയ ഇത്തരം ധാരാളം (അ) കഥകള്‍ ‘ഉറവിടങ്ങളി’ലുണ്ട്.
അരനൂറ്റാണ്ടിനിടയില്‍ കേരളത്തിലും തമിഴ് നാട്ടിലും സംഭവിച്ച സാമൂഹിക സാംസ്കാരിക മാറ്റങ്ങള്‍ ഈ ഭൂമികയ്ക്കും ബാധകമായിട്ടുണ്ട്. ഒരേകാത്മക സംസ്കാരത്തിലേക്കുള്ള ( monolithic culture ) ഒരു ജനതയുടെ പരിവര്‍ത്തനം ഏറ്റവും വേഗത്തില്‍ വെളിപ്പെടുക അവരുടെ ഭാഷയിലാണ്. ‘ഇല്ല്യ’, ‘ഉവ്വ്’ എന്നീ പ്രയോഗങ്ങള്‍ മധുരതരമായതും തെക്കന്‍ തിരുവിതാംകൂര്‍ ഭാഷ ചിരിയുണര്‍ത്തുന്ന, അന്തസ്സില്ലാത്ത ഒന്നായി തിരസ്കരിക്കപ്പെട്ടതും ഇതിനുദാഹരണമാണ്. സ്വന്തം സംസ്കാരത്തിന്‍റെ അടിത്തട്ടിനെ ഇത്രത്തോളം വെറുക്കുന്ന ഒരു ജനവിഭാഗം നമ്മെപ്പോലെ ഇന്ത്യയില്‍ വേറെയുണ്ടാവില്ലെന്ന് ജയമോഹന്‍ പറഞ്ഞുവെക്കുന്നു.
സങ്കീര്‍ണ്ണമായ മനുഷ്യബന്ധങ്ങള്‍, അതിന്‍റെ അയുക്ത ഭാഗങ്ങള്‍, അസാധ്യതകള്‍ ഇവയുടെയെല്ലാം അതിമനോഹരമായ കലര്‍പ്പ് ‘ഉറവിടങ്ങളി’ലുണ്ട്. ഓരോ വ്യക്തിയും സംഭവങ്ങളും ഇതില്‍ കഥകളാവുന്നു, അല്ലെങ്കില്‍ കഥയ്ക്ക് അപ്രാപ്യമാകുന്നു. ആത്മനാശത്തിലേക്ക് മാത്രം ജീവിച്ച അമ്മ, കൊടും പാവിയെ* ഓര്‍മ്മിപ്പിക്കുന്ന അച്ഛന്‍, ഇവരുടെ അടുത്തടുത്തുള്ള ആത്മഹത്യകള്‍, ‘ഉള്ളം കൈയില്‍ പൊട്ടിമുളച്ച മകള്‍’, യാത്രകളിലെ നിര്‍ദ്ദോഷികളായ പഥികര്‍, ആട്ടുകല്ലില്‍ കെട്ടിയിട്ട് കൊലപ്പെടുത്തിയ കുടുംബ കഥകളിലെ അമ്മച്ചിമാര്‍, യക്ഷികള്‍, ‘മനിജന്‍ ചെറിയ ഉയിരാക്കുമെടാ’ എന്നുരുവിടുന്ന വൃദ്ധര്‍, തീ കണ്ട് തല പിഴച്ച നായര്‍ തുടങ്ങി പിതൃക്കളും സന്തതികളും നാട്ടായ്മകളും ഇതില്‍ ഉറഞ്ഞാടുന്നു. വായനക്കാരനു മുന്നില്‍ ജയമോഹന്‍റെ നാഞ്ചിനാട് കൊടുങ്കാറ്റില്‍ കുലച്ച കടലാവുകയാണ്.**
“നിങ്ങള്‍ വന്നു, അല്ല്യോടാ, നീയൊക്കെ എവിടെപ്പോകും ? ഞാനുണ്ടെടാ ഇവിടെ, കാട്ടില്‍ ഉറങ്ങാതെയിരിപ്പുണ്ടെടാ, എന്നെ വിട്ട് നീയൊക്കെ എവിടെപ്പോകും ? ചോര കൊണ്ടാ, പച്ചച്ചോര കൊണ്ടാ ! ” മഞ്ഞച്ചോറും തെറ്റിപ്പൂവും പൊരിയും നേദിച്ച് ആരാധന നടത്തുന്ന യക്ഷികള്‍, താഴ്വരകളിലെ നിശബ്ദതയില്‍ മുങ്ങി നില്‍ക്കുന്ന നാടന്‍ ദൈവങ്ങള്‍, അവരുടെ പുരാതനമായ ചോരക്കൊതി, തെക്കന്‍ കാടുകളിലലറുന്ന ആടിമാസം – നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ യക്ഷിക്കഥകള്‍ കേവല പുരാവൃത്തങ്ങള്‍ക്കപ്പുറത്ത് ഉള്‍ക്കാഴ്ചകൊണ്ടും നിരീക്ഷണങ്ങള്‍കൊണ്ടും നട്ടെല്ലില്‍ തീ പായ്ക്കുന്ന വിവരണങ്ങള്‍കൊണ്ടും സമൃദ്ധമാക്കിയിട്ടുണ്ട് എഴുത്തുകാരന്‍. വായനയില്‍, വിചിത്രമായ ഒരു പൂവുപോലെ അവരുടെ നോട്ടം വിരിയും. കതകിനപ്പുറത്തുള്ള തണുത്ത കാറ്റും ഇരുട്ടും ചെമ്പകവും ചേര്‍ന്ന ലോകത്തിലേക്കാണ് നമ്മള്‍ ആവാഹിക്കപ്പെടുന്നത്. പിന്നെ വായനക്കാരന്‍റെ കണ്ണുകളില്‍ പനി കത്തുന്നു. ഓര്‍മ്മകള്‍ തിന്ന് നിന്നുകത്തുന്ന തീ എങ്ങനെ അണയുമെന്നാണ് ജയമോഹന്‍ ചോദിക്കുന്നത്. ഇരുട്ടിന്‍റെയും മാറാലയുടെയുമൊപ്പം ചെമ്പകത്തിന്‍റെയും തീക്ഷ്ണഗന്ധമുള്ള നാഞ്ചിനാടിന്‍റെ യക്ഷികള്‍ വായനക്കാരനെ വിട്ടൊഴിയുമോ എന്നതാണ് മറുചോദ്യം.
സൗന്ദര്യാത്മക ധാരണകളെ മാറ്റിമറിക്കുന്ന സൃഷ്ടികള്‍ രസിപ്പിക്കുകയല്ല ചിന്തിപ്പിക്കുകയാണ് ചെയ്യുക എന്ന് ആഷാ മേനോന്‍ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. അസാധാരണ ഭാഷാപ്രയോഗങ്ങളാല്‍, ദാര്‍ശനിക വൈകാരികതകളാല്‍ നമ്മെ പ്രഹരിക്കുകയാണ് ‘ഉറവിടങ്ങള്‍’. സൂക്ഷ്മമായ വായനയില്‍ മാത്രമേ അതിന്‍റെ ഉള്ളുകള്ളികള്‍ വായനക്കാരനു പ്രാപ്യമാകുന്നുള്ളു. എന്‍റെ എഴുത്തുകള്‍ക്ക് ഭാഷകൊണ്ട് ഞാനുണ്ടാക്കിയ ഒരു തട്ടകമുണ്ടെന്ന് ജയമോഹന്‍ പറയുമ്പോള്‍ ഈ പുസ്തകം അതിനെ പൂര്‍ണ്ണമായും സാധൂകരിക്കുകയാണ്. ഒരുപക്ഷേ, ‘നിലാവിലെ കാട് ദൈവത്തിന്‍റെ ഭ്രാന്താണ്’ എന്ന് അദ്ദേഹത്തിനു മാത്രമേ പറയാന്‍ സാധിക്കൂ. ‘പായല്‍പരന്ന കാവിലെ കുളം പോലെ നിശബ്ദമായി തണുത്തവരെ’ അദ്ദേഹത്തിനേ തൊടാന്‍കഴിയൂ. അതുകൊണ്ടാണ് ജയമോഹനെക്കുറിച്ചല്ല ജയമോഹനിലൂടെയാണ് ഈ പുസ്തകമെന്നും അതാണ് കേവലമായ ആത്മകഥയും സാഹിത്യരൂപമായ ആത്മകഥയും തമ്മിലുള്ള വ്യത്യാസമെന്നും ‘ഉറവിടങ്ങളു’ടെ അവതാരികയില്‍ കല്പറ്റ നാരായണന്‍ എഴുതിച്ചേര്‍ത്തത്. ഒറ്റവാചകത്തില്‍ അവസാനിപ്പിക്കുകയാണെങ്കില്‍ സൗന്ദര്യം നമ്മോട് ഒരിക്കലും കരുണ കാണിക്കുന്നില്ല എന്നുതന്നെ.
——————————————-
* കൊടുമ്പാവി – തെക്കന്‍ തിരുവിതാംകൂറില്‍ കാര്‍ഷികാഭിവൃദ്ധിക്കായി കത്തിക്കുന്ന കോലം.
** കൊടുങ്കാറ്റില്‍ കുലച്ച കടല്‍ – 2016 ജനവരി 3, മാതൃഭൂമി ആഴ്ചപ്പതിപ്പ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ജയമോഹനുമായുള്ള അഭിമുഖത്തില്‍നിന്ന്.